– Karel en Leona
Dit keer willen wij niet één maar 2 Pajotten in de schijnwerpers plaatsen, namelijk Karel Paerewyck en Leona Bosmans.
Zij zagen beiden het levenslicht te Erembodegem. Een eerste kennismaking gebeurde op een “ Doggenkermis”. Maar vlug volgden er nog enkele afspraakjes die uiteindelijk uitmondden in een wederzijdse belofte van eeuwige trouw in het jaar 1969.(zij mochten onlangs nog hun 50 jaar huwelijk vieren.)
Gustaaf Bosmans, de vader van Leona had de wandelmicrobe al vroeg te pakken en door het huwelijk van Karel en Leona en enkele vrienden ontstond er vlug een “kliekske”.
Het begon allemaal in de beginjaren 1970 toen Karel en dit kliekske de streek rond Hekelgem en het Pajottenland gingen verkennen,( meestal gebeurde dit op zondag tussen pot en pint, want ze durfden al eens “wandelen” van café naar café,) werd er onderling besloten om de horizonten uit te breiden. Zo kwamen zij in Aalst terecht bij Bonneterie FFR of bij een andere club in de omstreken. Stilaan groeide de idee om zelf een wandelclub op de been te helpen. Dit was niet gemakkelijk om te verwezenlijken want hiervoor moeten mensen zich engageren en was er nog geen clubkas. Stilaan en met veel inzet slaagden er een paar enkelingen waaronder Karel en Leona een club op gang te krijgen. Er werd clubkledij en zoveel andere zaken die nodig waren, met eigen centen aangekocht. Kort nadien was de oprichting van de club een feit. En wanneer enkele jaren later Paul De Roy het voorzitterschap overnam werd Karel tot ondervoorzitter benoemd, een functie die hij later zou afstaan om verantwoordelijke public relations te worden.
In 1973 organiseerde de club haar 1ste wandeltocht. Op Sinksen werd de Sinksentocht georganiseerd en men telde ongeveer 540 deelnemers . In 1986 vroeg de bond WOWB ( West- en Oostvlaamse Wandelbond ) aan onze club om de nationale wandeldag van 1987 in te richten. Niet minder dan 10541 wandelaars passeerden de inschrijvingstafel. De euforie van het succes was zo groot dat meerdere mannen hun baard lieten verwijderen en hoofden kaal werden geschoren.
Karel nam van 1981 tot 1992 deel aan de jaarlijkse 4-daagse Marche de l’Amitié, een wandelevenement in de Ardennen van ongeveer 135 km, ingericht door het Belgisch leger. Daar werden heel wat vriendschapsbanden gesmeed. Door beroepsbezigheden moest hij de jaren daarop echter met spijt forfait geven maar de inzet voor onze wandelclub werd er niet minder om.
Decennia lang zorgt Karel ervoor dat de bezoekers van onze inrichtingen vlot de startzaal bereiken en ook de opmaak van de klassementen nam hij tot voor een paar jaar op zich. Leona zorgt ervoor dat elke tafel in de startzaal en controleposten wordt opgefleurd met een bloemetje en bij speciale gelegenheden durft zij al eens een taartje bakken.
Dat Karel en Leona echt natuurmensen zijn hoeft geen betoog. Nadat de vader van Leona, die boswachter was een aantal jaren geleden overleed zou Karel ook deze taak op zich nemen, natuurlijk na de nodige lessen ten hebben gevolgd en de vereiste proeven met succes te hebben afgelegd.
Elk jaar trekken ze voor een 10-tal dagen naar het Lechtal in Oostenrijk. Wanneer de conditie goed is worden de turbo wandelschoenen aangetrokken. Wanneer ze aanvoelen dat de conditie iets minder is gaan ze de omgeving verkennen gewapend met een verrekijker en fototoestel.
Alhoewel zij zichzelf het “ hospice” van de club noemen genieten zij nog heel wat respect voor hun inzet en hun liefde voor de club.
Wij wensen Karel en Leona nog vele mooie jaren. De weekends dat ze vrij zijn trekken zij naar alle windstreken van het Vlaamse land om deel te nemen aan een meestal korte wandeling.
Hieronder een paar foto’s van vroeger en nu.
Uit de oude doos…… en reeds heel fanatiek
Wie het schoentje past……
Op wandel in de regen…….. Zonder woorden
– Yolande en Firmin
Tijdens de Nieuwjaarsreceptie in Wezemaal werden Yolande en Firmin gehuldigd voor 1000 tochten. Blijkbaar ging het er heel gezellig aan toe……….
Proficiat aan de laureaten.!!!!!
Copyright Freddy Van Gilbergen voor de fotos van Wandelsport Vlaanderen..
– Mariette De Brandt
KRASSE ZEVENTIGER IN DE BAN VAN ZWARTE MADONNA
Als familieleden of vrienden ziek zijn, ga ik voor hen bijstand vragen’, zegt Mariette De Brandt. ‘Of het helpt, weet ik niet maar het het kan in elk geval geen kwaad.’
AALST – Eenenzeventig is Mariette De Brandt uit Meldert intussen maar nog altijd schrikt ze er niet voor terug om te voet op bedevaart naar Halle te gaan. Ze legde de tocht onlangs voor de 75ste keer af.
De eerste bedevaart maakte Mariette De Brandt uit nieuwsgierigheid. Nu is het passionele devotie. ‘Mijn man François en ik maakten in 1981 met Pinksteren een uitstap met de auto naar Sint-Pieters-Leeuw. We stopten aan een café in Merchtem. Daar zat een groep pelgrims op weg naar Halle. Hun verhalen boeiden me en ik besloot met hen mee te gaan’, vertelt Mariette. ‘Sindsdien laat de Zwarte Madonna in Halle me niet meer los. Als ik daar ben, voel ik me goed. Elk jaar ga ik meerdere keren. De dag voor Pinksteren is een vaste wandeldag. Als familieleden of vrienden ziek zijn, ga ik voor hen om bijstand vragen. Of het helpt, weet ik niet maar het kan in elk geval geen kwaad. De nicht van mijn man had kanker. Ik vroeg de Madonna haar bij te staan. Ze heeft de ziekte nog vier jaar overleefd.’
De tocht naar Halle is vanuit Meldert heen en terug 64 kilometer. Soms gaat Mariette te voet naar het Vlaams-Brabantse stadje en komt ze met openbaar vervoer terug naar Meldert. Mariette doet de tocht alleen of samen met een familielid. Kleinzoon Jani Van Ransbeek (15) is sinds zijn achtste een trouwe metgezel. Hij was met zijn oma al 21 keer in Halle.
Maar ook andere bedevaartsoorden in België heeft Mariette bezocht. Ze wandelde twee keer naar Scherpenheuvel, een tocht van 80 kilometer en ging met haar schoonbroer Eugene te voet naar Onze-Lieve-Vrouw van Oostakker.
Vijf keer Dodentocht
Wandelen is voor haar een passie. Elk weekend is ze ergens op een wandeltocht. Een week na haar eerste tocht naar Halle sloot Mariette zich aan bij de wandelclub De Pajotten. Sindsdien heeft ze al enkele prachtige prestaties op haar palmares. Zo stapte ze onder meer vijf keer de Dodentocht van Bornem uit, vijf keer de 100 kilometer van de Nacht van Vlaanderen en een keer de 100 kilometer van Asse.
Bron Het Nieuwsblad – 8 september 2011
Mariette overleed op 20 september 2024 op 84-jarig leeftijd
– Jani Van Ransbeeck
Wandeltochten door Vlaamse Velden
Deze herdenkingstocht aan de Eerste Wereldoorlog werd ingericht te Torhout op 15 augustus 2014
De 100 km-stappers konden starten om 20 uur.
Eén van de deelnemers die dit parcours met succes aflegde is ons 18-jarig clublid Jani Van Ransbeek en mocht hiervoor
een medaille in de vorm van een klaproos in ontvangst nemen.
Van harte proficiat met dit geweldig resultaat
Maria De Coninck
Maria De Coninck uitgeroepen als laureate van ‘Sportvrouw van het jaar ‘ in ‘De Orde van de Wandelaar’
Op datum van 4 oktober jl heeft Maria, uit handen van Jef Joosten, voorzitter van Aktivia , de trofee mogen in ontvangst nemen.
Op de verrassingsreis van 28 september was zij enigzins ongerust over het feit dat het gevraagde verslagje van haar (wandel)carrière niet op tijd zou binnen zijn bij Aktivia.
Door haar drukke bezigheden had zij niet de tijd om er op maandag aan te werken. We kozen dus voor 30 september, de allerlaatste dag om de mail over te maken. Toen zij ’s avonds informeerde of de mail reeds was verzonden en ik het kon bevestigen was de spanning meteen weg.
Ziehier het korte verslag.:
Maria De Coninck: een kranige negentiger……. En nog steeds een bezige bij.
Begin dit jaar 90 jaar geworden ervaart Maria dat wandelen nog steeds haar grote passie is.
Na een loopbaan op de gemeente Nieuwerkerken en Aalst van 1942 tot 1988 eindigde zij haar beroepscarrière als directeur Financiën waar ze 34 jaar met plezier heeft gewerkt.
Elk weekend gaan wandelen was er toen wegens het drukke beroepsleven ( nog) niet bij, maar bij elke reis die ze plande (elk jaar ondernam ze een mooie reis naar onder andere Baltische Staten, China, India, Nepal, Jordanië, Zuid-Afrika enz.) waren haar wandelschoenen een vast onderdeel van de reisbagage. Aangesloten zijn bij één wandelclub : “ De Eksteroog” waarmee zij in de week elke 2e en 4dedinsdag van de maand wandelt ,en vooral de rand rond Brussel aandoet, was onvoldoende voor Maria .Haar passie voor de wandelsport bewoog haar op zoek te gaan naar een tweede Wandelclub. Daar kon ze immers met andere wandelaars( want sociaal contact vindt zij heel belangrijk) heerlijke uitgestippelde wandelingen maken en aan alle bijkomende activiteiten deelnemen.
En dat doet zij nog steeds. Elk weekend is Maria vaste klant bij één of andere wandelinrichting , meestal vooropgesteld door onze club – Wandelclub De Pajotten- Hekelgem. Ook aan onze busreizen en andere activiteiten is Maria meestal als één van de eersten ingeschreven.
Haar hoogtepunt in de wandelsport is haar wandelreis van begin dit jaar naar Santiago de Compostela geweest. Een tiendaagse wandelvakantie met dagelijks een 15-tal kilometers in niet al te beste weersomstandigheden heeft zij met brio doorstaan, en terecht een prestatie waar ze heel fier mag om zijn. Maria beseft dat zij één van de uitzonderingen is dergelijke onderneming op dergelijke leeftijd nog aankan. En dat zij heel sociaalvoelend is bewijst dat zij onlangs nog te kennen gaf heel blij te zijn, aangesloten te zijn bij een club waar zoveel eenheid, genegenheid en vriendschap heerst onder de leden.
Wat de toekomst betreft drukt zij de wens uit om haar huidige gezondheidstoestand nog een tijdlang te kunnen aanhouden en haar wandelactiviteiten nog vele jaren te mogen beoefenen.
Ook wij, als wandelclub, hopen dat zij nog heel wat jaren in ons midden mag vertoeven.
Ps: Ter gelegenheid van haar 90 ste verjaardag hadden de kleinkinderen op het feest een liedje gebracht waarvan een strofe met de volgende tekst:
Elke zondag gaat ze stappen
Over minder dan 12 km moet je haar niet klappen
Wilt g’haar volgen, dan moet je weten
dat je aan d’eindstreep flink zult zweten
En dat trainen is maar goed
Nu op naar Compostela, meme, te voet!
Zo,mémé, ons liedje is uit
En daarom wensen we je tot besluit:
Nog vele jaren bij ons allemaal
Met je buitengewone gezondheid en frisse moraal!
Formidabel
Ziehier de foto’s
-Jonny Van Geert
Als Pajot in de kijker stellen wij vandaag onze voorzitter Jonny Van Geert voor,voor zover dit nog nodig is natuurlijk, want wie kent Jonny nu niet.
Als jonge gast was Jonny al een fervente wandelaar en het was dan ook niet te verwonderen dat hij zich samen met Julia ( zijn vrouw) liet aansluiten bij een wandelclub. De keuze was vlug gemaakt . Julia was geboren in Hekelgem en er bestond reeds een wandelclub, namelijk Wandelclub De Pajotten” .
Op het eind van datzelfde jaar werd Julia secretaresse en Jonny materiaalmeester. In die periode en de jaren nadien heeft hij veel gewandeld met Jules Binnenmans. Stilaan werden de afstanden opgedreven van 12 km naar 20 km en meer. Wat te verwachten was gebeurde; de lange afstandsmicrobe had Jonny te pakken en zou hem niet meer loslaten.
In 1997 mocht hij een “ Gouden Arend” ontvangen. Hierop was hij terecht fier want een dergelijke nominatie kreeg je niet zomaar. Hiervoor wandelde hij minstens 4 x 25 km, 3 x 50 km, 2 x 75 km, 10 x 100 km, 2 x 125 km en 2 x 150 km. De Dodentocht van Bornem heeft hij 10 keer met succes bewandeld. Jonny is niet uitsluitend een wandelaar. Hij betekent ook nu heel veel voor de club. Bij elke verkenning van onze eigen wandelorganisaties was en is Jonny altijd aanwezig. Hij organiseert ook de verschillende afstanden die moeten uitgepijld worden en bovendien kan hij als geen ander een omloop onthouden.
Toen in 2014 onze vorige voorzitter de club verliet wou hij met het voltallig bestuur de club laten voortbestaan. Aktivia vroeg dan ook naar de naam van de nieuwe voorzitter en hij werd de gedoodverfde opvolger.
Op de steun van Julia mag hij blijven rekenen tot zijn 75 ste en zolang zijn gezondheidstoestand toelaat de taken naar behoren te vervullen.
Wij wensen Jonny van harte proficiat met zijn succesvolle loopbaan en hopen dat hij nog een lange tijd tussen ons mag vertoeven.